De manager heeft het gedaan
Natuurlijk staat vast dat er managers zijn die steken laten vallen; het zijn geen heiligen. Kets de Vries bijv. schrijft indringend over de dynamiek van macht en management in organisaties en waar dat toe kan leiden. Met titels als “Worstelen met de demon”, “Op leven en dood in de directie kamer” en “Organisaties op de divan” is wel duidelijk dat ook de directeur een mens is met kwaliteiten en de daarbij horende valkuilen. Goed om te weten.
Maar het is tegelijkertijd veel te simpel en te goedkoop om in deze tijd zo over management te praten. Naast dat het niet voor allen waar kán zijn, is het zelden een productieve insteek om alle leden van een groep op een hoop te gooien. Zonder nuance, zonder zicht op de individuen en de context. In mijn rol als managementcoach spreek ik met veel leidinggevenden over hun rol, verantwoordelijkheid, macht, onmacht en hun kracht en ik herken het geschetste beeld niet.
Waarom dan dat beeld uit dragen? Wat kan een reden zijn om een andere groep op zo’n een negatieve manier neer te zetten? Vanuit de psychologie zijn er verschillende suggesties, bijv.:
De overtuiging dat leiding niet nodig en belemmerend is.
Oprechte verontwaardiging t.a.v. het gedrag van een aantal managers dat daarna wordt toegeschreven aan de hele groep.
Jaloezie.
De behoefte aan zelfbevestiging: als zij slecht zijn ben ik beter.
De behoefte aan logica: het verbinden van oorzaak en gevolg.
De behoefte om de oorzaak te zoeken bij de ander.
De behoefte om complexe zaken te begrijpen door ze te vereenvoudigen.
Wat de achtergrond ook mag zijn: wat mij betreft is het misschien verleidelijk om alle managers over een kam te scheren maar niet ethisch en het draagt niets bij aan de discussie.